Historia Klasztoru

 

  Klasztor oo. Bernardynów w Łodzi zawdzięcza swoje powstanie o. Anastazemu Pankiewiczowi (1882- 1942). O. Anastazy kupił w dzielnicy Doły kilka działek od Niemców i Żydów, wybudował w latach 1932 - 37 na scalonym terenie 3-piętrowy gmach na klasztor i gimnazjum oraz prowizoryczny, jednonawowy kościół pw. św. Elżbiety. Po kanonicznej erekcji domu w roku 1932 o. Anastazy Pankiewicz został pierwszym przełożonym.

We wspomnianym obiekcie w 1937 r. otwarto tam prywatne gimnazjum ogólnokształcące, do którego o. Pankiewicz zaangażował, oprócz zakonnego katechety wyłącznie nauczycieli świeckich. W 1939 r. podniesiono łódzką rezydencję do rzędu konwentu.

W 1939 r. Niemcy zajęli bernardyńskie gmachy, a zakonników wysiedlili. W przerobionym kościele umieścili stajnie i garaże. Ojciec Pankiewicz ukrywał się na cmentarzu św. Wincentego w pobliżu klasztoru. Aresztowano i wywieziono go do obozu koncentracyjnego w Dachau, gdzie poniósł śmierć męczeńską w komorze gazowej 18 lipca 1942 r. Został beatyfikowany w 1999 r.

Z odzyskaniem niepodległości Bernardyni wrócili w 1945 r. do Łodzi. Objęli wszakże w gmachu gimnazjalnym tylko sutereny i parter, bo wszystkie piętra przeznaczyły władze polskie do użytku szkolnictwa państwowego, zawierając z klasztorem umowę dzierżawną. Tak było do 1989 roku w którym to roku odzyskano budynek.

Niższe Seminarium Duchowne Prowincji OO. Bernardynów, mieszczące się w Kalwarii Zebrzydowskiej, zostało przeniesione po 1990 r. do Łodzi i złączone z odtworzoną po kilkudziesięciu latach szkołą. Po kilku latach zostało przekształcone w Kolegium Franciszkańskie, a następnie rozwiązane. Obecna placówka oświatowa nosi nazwę Katolickie Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcące im. bł. Anastazego Pankiewicza.